De meeste van jullie kennen mij al, sommige wat minder, en misschien een paar van jullie nog helemaal niet. In het kort zal ik een paar persoonlijke dingen vertellen voor de mensen die mij niet kennen.

Mijn naam is Nathalie Riem- Roos (pas getrouwd) ik heb een dochter Shirley uit een vorig huwelijk en zij is 13 jaar oud.

Mijn zus Sylvia Roos is 20 juni 2005 op een gruwelijke wijze vermoord. Informatie hierover kan je vinden op de website van haar deze staat op de site van ADS. Het verdriet wat ik nog steeds heb is niet zo even op papier te zetten, wel kan ik jullie vertellen dat het gevoel nog steeds is als de dag van gister, het moment dat mij verteld werd door de recherche dat Sylvia om het leven was gebracht door haar partner, de wereld zakte onder mijn voeten vandaan en dat gevoel is gebleven. Ik sta nog steeds niet stevig op deze aarde zal denk ik ook nooit meer lukken.

Wat mij de laatste jaren niet is ontgaan is dat ik te maken kreeg met de uitdrukking “een kind verliezen is het ergste wat je kan overkomen” begrijp ik, als ik eraan denk dat mijn dochter om het leven word gebracht zou het voor mij ook niet meer hoeven.

Toch achter deze uitdrukking begon ik veel pijn te voelen. Is het voor een broer of zus niet net zo erg? Als broer en zus deel je je verdriet, je geheimen, je verteld je sex leven aan elkaar noem maar op!!! Althans dit was het geval met mijn zus en ik, we wisten alles van elkaar, vooral dingen die je niet met je ouders deelt. En mijn god wat mis ik dat… niet meer even bellen al is het midden in de nacht, niet meer elkaar kunnen helpen wanneer dat nodig was… op elkaars kinderen passen zonder gezeik…zo heb ik nog wel honderden voorbeelden.

Waar ik van overtuigd bent is dat er meerdere broers en zussen er zo over denken als mij, wat mijn insteek hier achter is en daar denk ik al een jaar aan, om bijeenkomsten op te zetten voor broers en zussen net zoals in Leusden maar toch wat persoonlijker… geen afgehuurde ruimte maar veel persoonlijker, hier kom ik nog wel op terug als ik het idee krijg dat jullie daar ook behoefte aan hebben.

Lekker bij elkaar zitten praten over jouw dingen zonder dat je ouders erbij zijn en je eigenlijk maar niet veel zeg om hun te ontzien.

Dat is wat de meeste broers en zussen nu doen, je ouders ontzien want zij hebben het al zo moeilijk.

Ook is dit nu mijn rol bij mijn ouders zeg ik heel eerlijk….beschermen voor verdriet, ontzien, je eigen problemen niet vertellen want zij hebben al zoveel.

Alleen soms vraag ik me af… Waar kan ik met mijn verdriet heen? Aan wie kan ik vertellen hoeveel ik haar mis en dat ik dagelijks nog in bad of bed huil omdat ik weet dat zij nooit meer terug komt?

Voor mij persoonlijk zou ik het heel fijn vinden om met broers en zussen in contact te komen die dit ook graag willen, met elkaar de ervaringen uitwisselen en elkaar misschien nog tips kunnen geven. Als jullie dit een fijn gevoel geeft, laat het mij dan weten.

Mijn e-mail adres is naroos@ziggo.nl .
Ook kan je de contact gegevens vinden op ADS bij contactpersonen

Verder wil ik iedereen heel veel sterkte wensen met de moeilijke periode die er weer aan komt “Kerst zonder je dierbare”

Veel liefs Nathalie Riem-Roos.

Door messteken om het leven gebracht.
17 jaar nog maar,
Met het leven nog lang niet klaar!
Al het gemis en verdriet,
Er is bijna niemand die dat ziet.
Maar iedere dag is een strijd,
Want wij zijn jou voorgoed kwijt.
De dader liep binnen 4 jaar alweer op straat,
En dat maakt ons ZO kwaad!!!
Is dat gerechtigheid?
Wij missen jou groei naar volwassenheid.
Er zijn nog zoveel vragen,
Die blijven maar knagen.
Maar eens,eens komt de dag,
Dat ik je weer ontmoeten mag.
En tot die dag gekomen is,
Zal ik moeten omgaan met dit grote gemis.

Angelique

Maar intussen is het zuur
Zo leeg als het hier voelt
Nog maar twee fietsen in de schuur
Een hete zomer afgekoeld

Al die lege blikken
Gevoelens van voorbij
Mijn ziel die zit te wrikken
Mijn meisje is van MIJ

Tranen blijven stromen
Er komt geen einde aan
’t Waarom, dat blijft maar komen
Waarom moest jij toch gaan.

Je bent zo’n lieve meid
Zo’n mooie jonge vrouw
Het was nog niet jouw tijd
Ik weet dat j’ dat niet wou

Je was nog lang niet klaar
Zo heel veel nog te doen
Maar een ding is heel zwaar
Er is geen terug naar toen

Rust nu maar lieve schat
Wees een engeltje daarboven
En indien nodig help ons wat
Dat moet je me beloven

Ik dek je toe met zachte kussen
En laat je nu maar gaan
Ik huil in stilte en intussen
Droog jij bij mij m’n traan

Vlieg maar naar de hemel toe
Zoek je wolkje daar maar op
Ik ga door, maar ‘k weet niet hoe
Voordat ik hier ook stop

‘k Blijf altijd aan je denken
Hoe je was en wat je deed
Voor altijd in mijn hart
Ik weet dat jij dat weet

Je pappie

Plots krijst een meeuw
Tegen beukende golven
Een emotie die het wint
Onder tranen bedolven

De gedachte aan jou
Mijn onmog’lijke wens
Als een rag in de dauw
Zo echt, zo intens

We moeten je missen
Het zal wel zo zijn
In wateren zwemmen vissen
Door mijn bloed kruipt de pijn

Jou ooit weer te zien
Nog ver van het heden
In omarming te kijken
Naar een gelukkig verleden

van Pap voor Nadine

als je niet komt
als je ‘t verdomt

als je ‘t niet deed
als je ‘t niet weet

als je ‘t niet kunt
als je ‘t niet gunt

als je helemaal niets meer doet
als je niet meer weet waar je het zoeken moet,
als je …………… je omgeving niet begrijpt.

Jacques

vertrok zo alleen
geen dág kunnen zeggen
niets uit kunnen leggen
moest het zo lopen?
voor ons nu nog hopen
na die enorme klap
voor Jacq., Mam en Pap
door te kunnen gaan
weer stevig te staan
in dit gehavende leven
enkel nog te streven
samen te vechten
waarde te hechten
aan wat er over is
ondanks 't gemis
het kalm verdragen
jaren en dagen

Pap

Mijn lieve kleine meisje, mijn prachtige volwassen dochter, met je scherpe verstand.
Je had alles zo snel door, behalve hem.
Je liefdevolle karakter is je fataal geworden.
Ik huil, ik blijf huilen, mijn tranen kunnen een oceaan vormen.
We blijven verbonden, dag lieverd.
Je mama

Uitgesproken tijdens de uitvaartdienst op 7 december 2006

Wij sturen ze omhoog
langs de zonnestralen
die met hun warmte,
onze liefde vertalen
en naar jouw sterretje brengen.

Jouw sterretje Jason
zal altijd voor ons
blijven stralen.
Een sterretje wat licht geeft
en ons de weg zal wijzen
in het donker
als we je nodig hebben.

We houden van je, voor altijd!

Anja Schaap

Jason, zo mooi en klein
jij zal nu een sterretje zijn

Wat schijn je mooi en licht
in mijn gedachten zie ik je gezicht

Straal maar in de hemel zo goed als je kan
zodat wij ervan genieten dan

Ik hou nog zoveel van jou
dat ik jou nooit vergeten zou

Jason, zo mooi en klein
iemand als jij kan er nooit meer zijn.
Anja Schaap

bange ogen
zien niet eens de kleuren van de regenbogen
ze zien alleen zwart
ruiken niet de geur van bloemen
zien alle bloemen geknakt
hier moeten wij stil bij blijven staan

bange ogen
ogen van kinderen
bang voor al die gekken
die kinderen verhinderen
om kind te zijn
bang voor de straf en bang voor de pijn
voor deze kinderen moeten wij er zijn

bange ogen
kijken omhoog,bang voor het onbekende
bange ogen een sprankje hoop
het is stil geworden zou het over zijn?
is het gestopt,ook het slaan?
wij komen achter het kind staan

bange angstige grote ogen
maar niet van het kind
nee want om het kind heen staat op elke meter een vrind
bange ogen van de dader
die moet krijgen wat het verdient
net als het kind nu zal krijgen
het kind heeft nu BACA als vriend

wij zullen voor elk kind daar zijn
elk kind met dit verdriet en pijn
elk kind verdient
een glimlach en een vertrouwde hand
van een baca member
elk kind in nederland

Ik ken je niet persoonlijk,
Heb je weleens gegroet.
Jouw dood zou niet nodig moeten zijn geweest
Buurtbewoners vol met vraagtekens in hun hoofd
Waarom hebben wij niks mee gekregen?
Anders was je vast gered.
Angst geleden, pijn geleden, dood.

Ik hoop dat je rust hebt.

Rust zacht

Doorgaan,dat is makkelijk te zeggen
voor iemand die voorbij komt in de straat
en die van wat gemeende woorden
niet eens een schaduw achter laat

Doorgaan dat is makkelijk te zeggen
van achter een bakje chips
en volle glazen wijn
maar kunnen zij met al hun warme harten
iets voelen van onze pijn????

Christa

Soms vraag ik me af
Blijft het voor altijd?
Die onrust in mijn hoofd
en elke dag, elk uur, die strijd

Altijd maar dat vechten
hoofd boven water
Nooit opgeven
Denk maar aan later!

Maar wanneer is dat dan?
Kan ik nou niet even
proeven van hoe het
moest voelen te leven?

Want hoe dat voelt
ik weet het niet meer
Altijd maar overleven
Elke dag weer

Het doet pijn, als zout
gestrooid in een wonde
Ik wil dit echt niet meer
al was het maar een seconde...

Christa

.
Wil ik je sturen
Zodat je weet dat ik aan je denk
In deze moeilijke uren
.
Want je hebt nu weer die dagen
Dat het helemaal niet meer gaat
Er is zoveel pijn en zoveel vragen
Die heviger zijn, deze dagen
.
Je hoeft nu niets te zeggen
Om duidelijk te zijn
Er is niets uit te leggen
Over deze verscheurende pijn
.
Ik zou je zo graag willen troosten
In je onvoorstelbaar groot verdriet
De vraag alleen is “hoe doe je dit”
Lieve Irene…..ik weet het niet….

En..als ik de woorden kende
Die antwoord geven op je 1000 vragen
Dan praatte ik met je…
Uren….dagen…....maanden..

Christa

Met al mijn tranen zou ik het vuur willen doven
zodat het nooit meer oplaaien kon.
Met dichte ogen, zou ik willen aanschouwen
hoe men met liefde de haat overwon.
Met mijn blote handen, zou ik willen graven
een ieder boven halen die wordt gemist.
Op mijn voeten mijlenver willen lopen
naar alle landen waar zo hevig wordt getwist.
Op mijn knieën zou ik willen vragen
om te stoppen met zoveel geweld.
Hen in mijn hart mee terug willen dragen
hen, voor wie nog steeds een mensenleven telt.
In mijn armen zou ik willen koesteren,
al die mensen, vol afschuw, angst en verdriet.
Maar alles in mij, kan deze wereld niet veranderen
omdat men tussen oorlog en vrede
het verschil allang niet meer ziet.

Christa

Verdriet is als de golven
van een verraderlijke zee,
soms, als je denkt te kunnen zwemmen,
sleept alweer een golf je mee.

Er zijn wel betere momenten,

dan denk je, ik heb weer kracht.
Je moet toch verder leven?
Maar dan voel je weer die macht
die radeloosheid heet,
die trekt je in een diepte
waarvan geen ander weet.

Want zij die naast je leven
zien slechts wat zij zelf wensen;
dat je doorzwemt en het wel redt
als de meeste andere mensen.

Verdriet is als de golven
van een verraderlijke zee.
Vaak wil je niet meer zwemmen
maar, het sleept je net niet mee!

Christa

Het is zo moeilijk te verwoorden
Wat je na al die jaren nog voelt
Dat het verdriet nog niet is gesleten
En dat je met pijn échte pijn bedoelt

Het is zo moeilijk te omvatten
Waar die tranen steeds vandaan komen
Dat je nog lang niet uitgehuild bent
Nog lang niet van het verdriet bekomen

Het is zo moeilijk te begrijpen
Dat de pijn van het gemis steeds erger wordt
Dat je hart nog lang zal bloeden
Door de pijn van dit vreselijk onverwachte lot

Het is zo moeilijk er niet meer aan te denken
En te doen alsof het leven gewoon doorgaat
Je alledaagse dingen op te pakken
Terwijl je het liefst een paar dagen naar bed gaat

Het is zo moeilijk te accepteren
Dat je haar nooit meer aan zult raken
Nooit meer samen genieten
En elkaar gelukkig maken…….

Het zal nooit meer hetzelfde zijn………………

Love you 4-ever Sis’
There is not a minute I do not think about you.....

Cristianne

Als een vlinder kwam je in ons leven
Zo teer en onschuldig…
Met je bruine ogen keek je de wereld in
Klaar om alles te geven….
Als een vlinder zag ik jou
Puur en eerlijk
Lief en vertederd
Mooier als de ochtenddauw

Als vlinder was je, zo echt….
Je gebruikte je vleugels
Om het leven te leren kennen
Nieuwsgierig maar oprecht

Als een vlinder met intense kleuren
Herinner ik jou
Samen veel gelachen
Je opende voor mij vele deuren

Als een vlinder zocht je naar geborgenheid
Een gezinsleven……..
Je had zoveel mooie plannen
Maar daarvoor was maar weinig tijd

Als een vlinder leefde je maar kort
Ik mis je zo erg
Je had nog bij ons moeten blijven
Waarom was dit jouw lot?

Vlinders komen….. en vlinders gaan
Tonen hun liefde, pracht en praal,
hun lieflijkheid en emotionele verschijning
Dat is waarom ik zo ben aangedaan……….

Cristianne

Voor Sabrina Smit,
mijn zusje die op 22-jarige leeftijd
om het leven kwam door moord.

Allemaal slachtoffers van het leven
We vragen niet veel
Alleen een luisterend oor voor heel even

We missen onze dierbaren, een zus, een dochter,
een moeder, een vader, een vriend, een neef of een nicht
Iedereen schrijft zijn verhaal
Niemand is wat verplicht

Een lach of een traan, humor of boosheid
Het zijn emoties
En iedereen moet wat kwijt

Rouw betekent voor een ander niet meer dan respect
Respect voor het slachtoffer
Voor de medemens, die het alléén niet trekt

Rouwen kan je niet alleen
Je hebt al zo veel verdriet
En je hart doet al zoveel pijn
Laten wij dan voor een klein stukje samen zijn

En denken aan de mensen die wij missen
Die lieverds, die van ons zijn heengegaan
Naar waarheen? Dat kunnen we alleen maar gissen

We zien ze niet, ze zijn er niet
Maar voor ons zijn ze niet weg
Ze zijn in ons hart en dat doet verdriet

De pijn in ons hart is niet te versmaden
We voelen ons alleen en hulpeloos
En voelen ons als de herfst zonder bladen

Als een kaars zonder vlam
Of een zomer zonder zon
Wie zal het zeggen, wanneer ik weer genieten kan

Geef me dit proces om te rouwen
Ik heb het nodig, die dagen dat ik moet huilen
Er is namelijk iemand weg waar ik veel van heb gehouden

Ik mis haar, iedere dag weer
Uit de grond van mijn hart
En ik kan niet geloven dat ik haar niet meer zal zien, nooit meer

Ik kijk naar foto's en hoop zij er weer is
Maar ik zie een moment, een lach
En ik voel hoe erg ik haar mis

Ik zie haar zoon
En mijn adem wordt ontnomen
Oh wat lijkt hij op haar
Daar heeft zij alleen maar van kunnen dromen

Ik mis haar
Net zoals jullie jullie dierbaren missen
Laten we er voor elkaar zijn
Geef een ieder wat respect
Dat is het leven en zo is ook rouw
Iemand missen mag
Want dat is voor ons de enige manier
om nog te kunnen zeggen 'ik hou van jou'

Christa

Het verdriet en de pijn achtervolgen me
Als een schaduw in de volle zon
Het is niet te omzeilen
Het blijft de grote vraag “waarom”

Het zijn mijn emoties die mijn leven bepalen
De ene dag goed, de andere slecht
Ik moet ermee leren leven
Met vallen en opstaan, is het leven zo echt?

Als een vrolijke meid genoot ik van het leven
Ik zag geen pijn en wilde geen verdriet
Ik maakte me zorgen om de kleine dingen
Grotere zorgen waren er niet

Inééns moest ik volwassen worden
En viel ik in een groot zwart gat
Hoge bergen hebben ook diepe dalen
Maar ik wist niet half hoe laag ik zat

Totaal vernietigd
Helemaal aan de grond
Door het kwade in de mens
Ik wist niet dat dít bestond

Totaal verbijsterd en van slag
Hoe kon ik nog leven?
Ik was mezelf niet meer
En dacht het niet écht te beleven

De dagen werden maanden
De maanden werden jaren
En nu weet ik
Dit verdriet zal nooit verjaren

Het achtervolgt me
Mijn leven gaat nóóit meer over rozen
Maar dat heb ik ervoor over
In het diepste dal heb ik daarvoor gekozen

Om te vechten voor mezelf
Ik móet dit leven leven
En wanneer ik dan toch moet gaan
Zal ik me weer bij jou begeven……

Want jij zal op mij wachten
In dit leven was geen tijd voor afscheid
Des te meer reden
Om aan te nemen, we zijn elkaar nog niet kwijt

Jij en ik zullen ooit afscheid nemen
Dat doen we met een lach en met een traan
Maar niet op deze manier
Wij laten elkaar niet zómaar gaan

Ik leef weer een beetje mijn leven
Maar voel me nog zo vreemd
Zoveel meegemaakt
Niemand kan het aan, zo wreed

Het verhaal wat ik te vertellen heb
Is niet gewoon en zeker niet leuk
Daarom voel ik me vaak eenzaam
Mensen kunnen het gewoon niet aan

Zoveel wreedheid van dichtbij
Daar is moeilijk mee verder te gaan
Maar ik heb besloten, ik moet….
Iedere stap zal ik nemen, om weer te gaan staan

De pijn van jouw gemis
Is als een diepe valkuil in het bos
Soms zie je hem door het licht van de zon
Eenmaal er middenin laat het je niet meer los

Het krijgt nooit geen “plaatsje”
En nee, het zal zeker niet wennen
Ik ben veranderd, en getekend
De vreugde zoals vroeger zal ik niet meer kennen

Afscheid nemen van jou
Is de ergste pijn die ik ooit heb moeten doorstaan
Jij, zomaar neergestoken
Op brute wijze kon hij zijn gang gaan

Het maakt me kwaad en woest
Machteloos in mijn eigen huis
Het creëert angst en haat
Maar toch, voor mij blijft hij een grijze muis

Want ik heb de keuze gemaakt
Ik kies voor mezelf
Ik wil veel liefde kennen
Beter dan dat ik me met haat bedelf

Liefde geeft me warmte en plezier
Als een zon die alleen voor mij schijnt
Zonder bos en schaduw
Die achter me aan deint…….

Cristianne Smit, 9 juli 2002

Christa

Heb maar vertrouwen
er zijn wel mensen,
die om je geven en
van je houden.
Die je willen helpen
je tranen te stelpen.

Kijk maar eens om je heen,
er zijn wel mensen,
die je alle kracht toewensen.
Je bent niet alleen.
Ze willen je een hand geven
en samen met jou het verdriet doorleven.

Samen kun je het misschien aan,
er zijn wel mensen,
die je willen ondersteunen.
Samen zal het beter gaan.
Ondanks alle pijn,
kun je dan zien,
dat het leven nog fijn kan zijn

Wie begrijpt
Dat ik altijd denk aan jou
Wie begrijpt
Dat ik nog altijd rouw

Rouw omdat je ging
Zo plotseling, onverwachts
Rouw omdat je achterliet
die leegte in mijn hart

Verdriet omdat ik je zo mis
Je stem, je lach, je "zijn"
Je nooit meer zien en horen
Doet nog zoveel pijn

Wie is er nu nog over
Die dat begrijpen kan
Wie snapt dat de pijn niet minder wordt
Maar duurt een levenlang

Niemand die nog vraagt
Hoe het met me gaat
Niemand die jou naam noemt
En nog over je praat

Het maakt mij boos
Maar vooral stil
Want wat zijn die mensen kil
Die niet snappen dat ik nimmer accepteren kan
Dat jij er niet meer bij zijn zal
Denken ze echt dat het gemis minder wordt
Bij het verstrijken van de jaren
Gemakshalve gaan ze daarvan uit
Zonder mij er naar te vragen

Wie begrijpt
Dat het verdriet er altijd is
Wie begrijpt
Dat ik nog altijd jou altijd mis

Wie begrijpt
Dat ik zoveel van je hou
En jou nog steeds niet missen kan
Dat ik daarom huil om jou

Dianne 22/3/05

Er zijn dagen
Die vervagen
Niks gebeurt en niks gedaan
Er zijn dagen
Met een glimlach
Die heel even mag bestaan

Er zijn dagen
Van gedachten
Aan een dader of aan God
Er zijn dagen
Zonder reden
Wat niet stuk is moet kapot

2009

Er zijn dagen
Vol van krachten
Uit het diepste van je ziel
Er zijn dagen
Dat je trots bent:
dat je wankelt maar niet viel

Er zijn dagen
Van verzuchten
Wie hij was en wat zij kon
Er zijn dagen
Grauw en donker
de herinnering aan zon

Er zijn dagen
Dat die luchten
breken voor een flardje blauw
Er zijn dagen
Dat je weet
er zijn geen dagen zonder jou

er zijn geen dagen zonder jou
Dolf Jansens

Aan ieder leven is een grens gesteld:
Ooit gaat er in ons lichaam iets kapot,
Wij worden door een ongeluk geveld
Ofwel door ziekte of natuurgeweld
Of hoe dan ook – er wacht een treurig slot
Hetgeen bepaald wordt door het blinde lot
Dat naar men zegt voor alle mensen geldt
Of misschien ook wel door de wil van God.

Maar daarentegen is het ongehoord
Wanneer door toedoen van de eigen soort
Op onze gemeenschappelijke aarde
In strijd met alle menselijke waarden
Een dierbaar iemand zomaar wordt vermoord.
Dat kunnen nabestaanden niet aanvaarden.

Driek van Wissen 2001

Steeds weer dwalen mijn gedachten,
naar wat jou is aangedaan.
Slapeloos zijn vaak de nachten,
hoe moet ik nu verder gaan.

Soms lijkt het of de zon gaat schijnen,
krijg ik weer een beetje moed.
Dat gevoel gaat snel verdwijnen,
maar het doet me dan wel goed.

Het is nog steeds niet te begrijpen,
wat jou toen is aangedaan.
Scherpe randjes zullen slijten,
ik moet er wel mee verder gaan.

In jouw kinderen zie ik steeds vaker,
dingen van herinnering.
De gelijkenis wordt steeds raker,
of is dat soms wat ik graag wil?

Ik weet het niet, kan mij niet schelen,
het doet me elke keer weer vreugd.
Te zien hoe zij op gaan groeien,
in alle eerlijkheid en deugd.

Nog steeds staar ik wezenloos naar buiten,
naar de strakke blauwe lucht.
Toch hoor ik soms een vogel fluiten.
Een groet van jou, zo neem ik aan.
Moet nodig eens naar buiten gaan.

Voor Ellis
Je moeder

Vandaag gaan we bloemen bij je brengen, mensen die jou niet vergeten.
Ik wil jou dan ook,speciaal vandaag laten weten.
Je hoort bij mij, je zit in mij.
Voor altijd in mijn hart.

Met al mijn liefde voor jou.

je moeder

Wie door frustraties wonden slaat,
door bitterheid of wrok gedreven.
Weet niet waarom het werkelijk gaat,
en wat de waarde is van 't leven.
Waar geen begrip en liefde heerst,
en geen geduld om echt te horen.
Maar slechts het kwade overheerst,
hem blijkt slechts weinig goeds beschoren.

Maar wie de liefde binnenlaat,
legt 't fundament om op te bouwen.
Waarop de liefdewoning staat,
die onze ogen dan aanschouwen.
Met haat en wrok kan men niets winnen.
die holt ons uit en vreet ons aan.
Maar wie met liefde zal beginnen,
doet op de juiste wegen gaan.
Eveline

Ik ken je niet persoonlijk,
Heb je weleens gegroet.
Jouw dood zou niet nodig moeten zijn geweest
Buurtbewoners vol met vraagtekens in hun hoofd
Waarom hebben wij niks mee gekregen?
Anders was je vast gered.
Angst geleden, pijn geleden, dood.

Ik hoop dat je rust hebt.

Rust zacht

Geboren worden baby’s
Baby’s worden peuters
Peuters worden kleuters
Kleuters worden jongeren
Jongeren worden tieners
Tieners worden mensen

Mensen worden volwassen
Volwassen mannen en vrouwen
Vrouwen en mannen ontdekken liefde
Liefde, verloven, huwen, echtparen
Echtparen, gehuwde mannen en vrouwen
Vrouwen worden moeders en mannen vaders
Vaders en moeders, gezinnen met kinderen

Kinderen, het geluk en de trots van ouders
Ouders van volwassen kinderen, vaders en moeders
Moeders worden oma’s en vaders worden opa’s
Opa’s en oma’s van de kinderen van hun kinderen
Kinderen en kleinkinderen van ouders en grootouders
Grootouders worden ouder en ouder tot de laatste dag
De laatste dag van hun leven, hun cirkel is dan rond.
Zo had ook onze cirkel moeten zijn.

Irene

Zomaar een man, een getuige van geweld
aandacht doet spreken gevonden op internet
een e-mail, met een vraag bij ons aangebeld
in strijd waarin hij smeekt om aandacht en wet

Een zwerver vermoord in een park te Enschede
politie, ambulance, media, maar geen stille tocht
een bericht in de krant en niemand doet er wat mee
alleen Jos die met respect voor deze zwerver vocht

Een zoveelste slachtoffer, Frank Storm een dakloze
contacten tussen Jos en Frank oprecht en schaars
tot moment van tussenkomst van de gewetenloze
gemeente en politie vinden de strijd van Jos iets raars

Aandacht en erkenning hebben Jos en Frank gekregen
spreken van Jos heeft Frank een plek bij ons gegeven
een, monumentje, klein steentje werkt Enschede tegen
is de moord op een zwerver geen dood van mensenleven?

M.J.R.

Heibloem, 9 september 2006

We keken en we zagen,
Veel mensen met héél veel vragen.
Deze mensen weten hoe je gevoelens deelt,
Het verdriet van elkaar, duidelijk in beeld.
Veel woorden zijn er niet nodig,
Een knuffel is zeker niet overbodig.

Teveel mensen zijn samen op deze dag,
Omdat hun dierbare er niet meer bij zijn mag.
Een vreemde had dit in de hand,
Waar moet het naartoe in dit land?
Zorg voor respect en geen zinloos geweld,
Zodat deze groep in de toekomst niet méér leden telt.

Ik mis je zoals nooit tevoren.
Hoewel, ik miste je altijd,
als ik je niet kon zien of horen,
ik miste je aanwezigheid.

Ook als je niets zei was je er.
En als je sliep was je nog bezig.
in mijn nabijheid, niet te ver;
ik kon je zien, je was aanwezig,

Maar nu je weg bent, uit het oog,
uit wat ik ruik, en uit mijn oren,
voel ik mij gaandeweg verloren.

Want het bestaan, als monoloog,
is een ontkleurde regenboog:
een leven zonder toebehoren.

Joke Kranenburg

Al wat ik doe
Doe ik voor jou
Ik laat mij niet verhinderen
Vecht voor nog wat recht
Voor jou, mij, en ook je kinderen
Je blijft mijn allerliefste schat
Ook na jouw dood blijf ik jouw vrouw
Omdat onze liefde na blijft zinderen
Help me, nu ik zo ziek geworden ben
Wacht me straks met warme armen op
misschien in donkere oorden
maar ik hoop dat jij mij wilt zeggen dat
al is het zonder woorden
ik hou ook nog steeds van jou
ik zal je helpen … dus kop op!
En hou vol mijn lieve schat

Joke Kranenburg

Stil kwam je uit het Zuiden,
stil ging je uit het Oosten.
Voor jou was er geen bloem,
voor jou was er geen kaars.
Een beetje medeleven,
is dat zo iets raars?
Je ging zoals je kwam,
sober, stil, eenzaam en alleen.
Of was `t omdat je uit `t Zuiden kwam,
een zwerver en geen echte “Tukker was”?
Voor jou was er hier ook geen stille tocht,
of misschien waren we bang,
en dachten we dat zoiets hier niet mocht?
Hebben ze in `t Noorden, `t Westen en `t Zuiden
dan toch toch nog méér fatsoen?
Ach, wat zal `t ook, wat is geweest is geweest,
dat kun je nooit meer over doen!
Over alles groeit snel weer gras,
`k weet alleen dat het vroeger anders was.
Frank je wilt `t niet weten,
maar soms schaam ik me om `n “Tukker” te heten.
Maar Frank dit wil je best wel weten;
er zijn er niet zo veel,
maar er zijn er `n paar zijn je nog niet vergeten!

JIJ ZIT TEGENOVER MIJ EN KIJKT ME AAN,
VERZWIJGD MIJ WAT JE ONS HEBT AANGEDAAN.
OMDAT JIJ VOND DAT ZIJ NIET DEED, WAT JIJ WEL VAN HAAR WOU ,
DWONG HAAR OP REIS..ONDANKS HAAR ONVOORWAARDELIJKE TROUW..

ZIJ HAD DE SCHOONHEID NOG VAN DE JEUGD,
JIJ VIND DAT WE DAT ZIEN MOETEN ALS EEN DEUGD.
JA..DE BUITENKANT .. DAAR RAAK JE AAN GEWEND,
DE BINNENKANT HEB JIJ NOOIT ECHT GEKEND.....

HEB JE TIJD ..STA DAN EVEN BIJ ONS STIL,
DENK AAN HAAR LAATSTE MOMENT ..EN RIL.
GEËTST DOOR EEN SCHERP GEPUNTE STIFT,
DIE DAT BEELD VOOR ALTIJD IN ONZE HERSENS GRIFT..

LATER..WANNEER WE OUD ZULLEN ZIJN EN TRAAG,
MAAR HET LEVEN BETER DOOR HEBBEN DAN VANDAAG.
ONZE OGEN SLUIT , EN OPROEPEN UIT ONZE GEEST,
ZOALS DAT WAT NIET MEER IS.. EENS IS GEWEEST..

MOORDENAAR .. HET GAAT JE VERDER GOED.........
WIJ WETEN ZELF NOG NIET HOE HET NU VERDER MOET.
KOMEN TELKENS TERUG MET VERDRIET EN PIJN,
ZOALS "MET" HAAR ..ZAL HET LEVEN NOOIT MEER ZIJN.

ter nagedachtenis aan mijn lieve dochter Isabelle Clemence Josephina Kwakernaat, 04-10-1993 20-06-2008 J.J.E.W.Kwakernaat

Het kost niet zoveel iemand een glimlach te schenken
of je hand op te steken voor een vriendelijke groet
Zoiets kan opeens de zon laten schijnen
in het hart van de mens die je zomaar ontmoet

Het kost niet zoveel een hand uit te steken
om een ander een beetje behulpzaam te zijn
Een dankbare blik is vaak de beloning
al was de moeite voor jou slechts klein

Het kost niet zoveel om je hart wat te openen
voor de mens om je heen in vreugd en verdriet
Wees blij, dat je zo wat kan doen voor die ander
of is die ander je medemens niet?

Het kost maar weinig,je arm om een schouder
of alleen maar even een zachte druk van een hand
't is vaak voor de ander of hij heel even in een klein paradijs beland

Het kost zo weinig om een ander te geven
iets wat je zelf ook zo heel graag ontvangt
Vriendschap, alleen door dat weg te schenken
geef je iets waar ieder mens naar verlangt

Met liefs en groeten,

Ik weet hoe je je eenzaam voelt
En begrijp precies wat je bedoelt

Tijd om afscheid te nemen was er niet, dat doet ons alle veel verdriet al jou liefde heb je ons gegeven, met die herinnering zullen wij verder leven
Kon ik je nog maar even zien, je horen, je voelen,een gebaar. Al kon ik dat,heel even maar, dan werd het dragelijk misschien.
Verbijsterend en intens verdrietig geven wij U kennis van dat geheel onverwachts van ons is ontnomen onze lieve zoon,onze grote broer,en onze vriend

Wat fijn dat ik kan sturen
de mate van mijn straf
'k zit om mij heen te gluren
terwijl u vonnis gaf

“t Is goed dat wordt bekeken
waarom iets is gedaan
recht om dit zich uit te spreken
een recht
waar wij toch allen achter staan

De ruimte die de rechter gaf
maakt hem beïnvloedbaar
voor het bepalen van de straf
en tekent geen bezwaar

De wet spreekt zich hier tegen
elk woord of elke vorm van spijt
mag bij het vonnis wegen
en de dader ja die kan hierdoor
wel zijn emoties kwijt

Minister, kijk wat hier gebeurd
wat slachtoffers beleven
de wet van spreekrecht zo gekleurd
een privilege aan de dader zo gegeven
Marijke Schipper

Ik had een slapeloze nacht
nadat ik weer moest horen
dat een kind vol levenskracht
van dit zwarte heeft verloren

’t Is extreem wat overspoelt
moeten wij toch op gaan staan
een teken zo voor ons bedoeld
om met ons licht te werk te gaan

Hoe sterk zijn onze stralen
van liefde en van licht
om met kracht te gaan vertalen
opdat het donk’re zwicht

Ik vertrouw, wij zijn met velen
gesterkt door Vader’s hand
wellicht krijgt het “zinloze”
een meer “zinvolle” kant
Marijke Schipper

Mijn kind met zoveel dromen
een toekomst in 't verschiet
met ouders in conflict te komen
nee deze woorden mogen niet

Geen stem vanuit het kind
voor mij is dat heel triest
maar luister toch
wat een ouder ondervindt
die zelfs het spreekrecht
vanuit het kind
zo zondermeer verliest

Wij zouden spreken over wensen
over een veilig kinderhart
verdraagzaamheid tussen mensen
een wereld zonder smart

Een spiegel om te reflecteren
gezichten zonder haat
handen welke niet bezeren
een mond die zachtjes praat

Een deur die nooit op slot zal gaan
voor een scheidend kind
een bril die nimmer zal beslaan
als macht een mens verblindt

Een signaal van al die mensen
door velen steeds herdacht
sluit aan bij deze wensen
als vlinders sterk en zacht

Stel, dat u het boek wilt sluiten
wacht en wacht tot recht geschiedt
zo staat u in mijn schoenen buiten
nee zelfs ik gun u mijn schoenen niet
Marijke Schipper

De meeste vreugde beleef je aan mensen die je trouwe metgezellen
willen zijn op deze bizarre levensreis.

Het is met en bij hen dat je vermoeden en geloof kan
groeien dat er weer ruimte is voor leven, leven met
ruimte voor verdriet.

Oh ja,het gaat weer beter
kijk hoe ik weer geniet
de buitenkant die wil wel
van binnen huist verdriet.

Oh ja,ik wil wel leven
ik doe al aardig mee
de buitenkant moet verder
de binnenkant zegt nee.

Maar af en toe geniet ik echt
met hen die naast me staan
die weten en ook voelen
dat het echt nooit meer
echt zal gaan

en scheen als de zon
<
blij met iedere dag

die weer begon

Sport
en spel

maar dan wel snel

boeide hem wel

op de fiets of aan de bal

maar toch.......overal
Toen
de zon op ging op de hei

was zijn leven bijna voorbij

zijn zo blij

dat we hem hebben geken

onze kleine, grote vent.

Familie van Nicky

Kiki

Het is ongekend maar zeker geen incident,
telkens eist het leven weer zijn tol.
Ze gaan een ander te lijf voor eigen plezier.
Daarna weet men niet hoe het komt,
al ligt er ook een dode of gewonde op de grond.
Ze ontkennen in alle talen,
nergens meer is er verbaal te halen.
Men griezelt enkel bij de gedachte.
Het maakt de mensen zo bang
Alcohol , drugs, of wiet
wie herkent deze problemen niet.
De jeugd beschouwd het leven als één groot feest,
totdat men hiervan getuige is geweest.
Ook wanneer jij denkt dit gebeurt mijn niet,
hoor jij erbij, voordat je ziet.
Dit kunnen en mogen wij niet accepteren,
daarom deze opgestoken veren.
Wij zetten ons in voor het welzijn
van een betere maatschappij.
Dan komt er ongetwijfeld weer een tijd,
dat de mens leeft in saamhorigheid

WIL

Liefste, waar ben je, waar blijf je nou?
Wordt wakker, kom alsjeblieft terug.
Je weet toch dat ik zielsveel van je hou.
Dit kan niet, onze tijd ging veel te vlug.

Had ik verdriet, was jij mijn troost.
Was ik blij, was jij dat met mij.
Had ik geluk, zei jij snel proost.
Deed jij gek, kwam ik niet meer bij.

Geen tijd genoeg om te verwoorden, wat ik voor je voel.
Geen inkt genoeg om te beschrijven, hoe pijnlijk de leegte is.
Alleen jij kan begrijpen, wat ik nu echt voel.
Ik kan niet eens goed uitten, hoe erg ik je mis.

Liefste, wanneer kan ik je terug verwachten?
Mijn emoties vechten tegen mijn verstand.
Niets kan mijn gemis naar jouw verzachten.
Ik kom je ooit weer tegen, op de plek waar jij nu bent beland.

Liefste, jij was mijn steun, mijn alles, mijn heerlijke vent.
Rust zacht, in harmonie en vrede.
Ik heb je voor eeuwig in mijn hart gesloten, waar je ook bent.
Jouw einde was onmenselijk, zinloos en zonder rede.

Yvon